مصالح سنتی مانند آجر، سیمان، فولاد و چوب، دهه‌هاست که بخش اصلی ساخت‌وساز را تشکیل می‌دهند.
دسترسی آسان، قیمت مناسب و تجربه طولانی در استفاده از آن‌ها باعث شده همچنان در بسیاری از پروژه‌ها جایگاه محکمی داشته باشند.
با این حال، تولید و به‌کارگیری این مصالح معمولاً با مصرف بالای انرژی و انتشار گازهای گلخانه‌ای همراه است که اثرات زیست‌محیطی قابل توجهی دارد.
در سوی دیگر، مصالح سبز یا پایدار قرار دارند.
این نوع مصالح با هدف کاهش آسیب به محیط زیست ساخته می‌شوند و اغلب از مواد بازیافتی یا منابع تجدیدپذیر تولید می‌گردند.
برای مثال، بتن سبز، آجرهای بازیافتی، عایق‌های طبیعی و چوب‌های حاصل از جنگلداری پایدار نمونه‌هایی از این دسته هستند.
مزیت اصلی مصالح سبز در کاهش مصرف انرژی، کاهش آلودگی و افزایش طول عمر ساختمان است.
هرچند ممکن است هزینه اولیه آن‌ها بیشتر باشد، اما در بلندمدت می‌توانند باعث صرفه‌جویی اقتصادی شوند.
در انتخاب میان این دو گروه، نوع پروژه، بودجه و اهداف طراح یا سازنده اهمیت زیادی دارد.
پروژه‌هایی که اولویتشان کاهش اثرات زیست‌محیطی است، معمولاً از مصالح سبز استفاده می‌کنند، اما پروژه‌هایی که محدودیت بودجه یا زمان دارند، اغلب به مصالح سنتی متکی می‌مانند.
در نهایت، ترکیب هوشمندانه هر دو نوع مصالح می‌تواند بهترین نتیجه را ایجاد کند؛
هم از مزایای اقتصادی مصالح سنتی بهره می‌گیریم و هم از ویژگی‌های مثبت مصالح سبز برای حفظ محیط زیست استفاده می‌کنیم.